استاد محمدرضا حکیمی دارفانی را وداع گفت

استاد محمدرضا حکیمی پس از گذراندن یک دوره بیماری دقایقی قبل دار فانی را وداع گفت.

استاد محمدرضا حکیمی طی ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلاء به کرونا و بار دیگر به علت ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شدند و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه ساعت ۲۲:۳۰ دقیقه آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست.

زمان تشییع و محل دفن پیکر علامه محمدرضا حکیمی متعاقباً اعلام می‌شود.

استاد محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده در ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال در این حوزه به تحصیل پرداخت. محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین استادان حکیمی بوده‌اند. از آثار محمدرضا حکیمی نیز می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و …اشاره کرد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در ابتدای دهه هفتاد، در دیدار اعضای گروه ویژه و گروه معارف اسلامی صدای جمهوری اسلامی ایران سفارش به استفاده از شخصیت‌ها و فضلایی نظیر استاد محمدرضا حکیمی کرده بودند.

ایشان در این دیدار فرمودند: «شما باید یک گروه مشاوره‌ی محتوایی از مناسب‌ترین شخصیت‌هایی که امروز می‌توانید پیدا کنید، داشته باشید؛ مثلاً از آقای مصباح دعوت کنید و اصرار هم بکنید. سراغ شخصیت‌هایی هم که کنار هستند و در صحنه معارف مذهبی خیلی حضور پیدا نمی‌کنند، اما آماده هستند که به شما کمک کنند، بروید؛ مثلاً سراغ آقای محمّدرضا حکیمی بروید و از ایشان استفاده کنید.»