اربعین، نماد یا نهاد

هردو مطلوب است و هر دو در انگاره های باور دینی دارای مبنا و جایگاه و تلاش دین باوران برای ماندگاری به زنده و پویا نگه داشتن این دو برداشت است. چهل روز از شهادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام و یاران با وفا و صاحب فضیلت آن حضرت می گذرد.
گزارشی تاریخی حکایت از بازگشت کاروان اسرا از سرزمین شام و زیارت مزار آن حضرت توسط خانواده ایشان حکایت می کند. سنت زیارت در گزارشی موثق تر تاریخی دیگر، از حضور جابربن عبدالله انصاری صحابی محترم رسول مکرم اسلام(ص) به همراه عطیه عوفی صحابی حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام , در چهلمین روز بعد از شهادت حضرت امام حسین علیه السلام،در کربلا، حکایت دارد.
به هر نحو این رفتار مشخص و دقیق،یعنی زیارت،در متن دین و نگاه دین باورانه ریشه دارد و از تراز شیعه گری شمرده می شود. امام حسن عسکری علیه السلام نیز زیارت اربعین سیدالشهداء(ع) را نشانه و نماد شیعه بودن میدانند.
نماد و نشانه آنگاه محترم میگردد که بیانی از نهاد و بنیانی محترم باشد؛ و چه محترم تر از بزرگداشت مقام شهادت و چه شهادتی مصیبت بارتر از شهادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام در روز دهم محرم سال61هجری.
زیارت و تکریم و توسل به مقام قرب و قدس حضرت امام حسین علیه السلام آرزو هر شیعه و نمادی استوار برای ماندگار ماندن در کنارنشانه خدایی،یعنی عاشورا و شهید آن،است. به قول دل سوخته ای که عارف به مقام حضرات مقدس اهل بیت علیهم السلام بود.
(تا خدا خدایی می کند حسین علیه السلام آقایی می کند)
پس حق این است که در کنار این مقام عالی معرفت،تلاش برای بزرگداشت این نماد و نشان نورانی و ترویج این نهاد و بنیان آسمانی،هر روز و هر سال مضاعف گردد.
عاشورا و شهیدانش مظهر و نشان از خداباوری و ایثار سرمایه های دنیوی برای ماندگاری دین خدا و بنیان و بنیادی برای این آموزه در عرصه تاریخ است.
هر آن کس که زلفش به زلف تلاشگران این عرصه گره خورد،همچون این نماد ونهاد،ماندگار و جاودانه خواهد گردید.