هیچ منطقی برای امضای قرارداد ایران و ونزوئلا وجود ندارد

اما این قراردادها نکته بسیار مهمی را دارد که باید به آن توجه کرد. این نکته را نباید نادیده گرفت و آن این است که این دست قراردادها برای چه کسی سودآور است.
اصولا در عرصه بین‌الملل کشوری که از نظر سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و... در مرتبه پایین‌تری قرار دارد، به سراغ کشور قدرتمندتر در این زمینه‌ها میرود تا با عقد قراردادی بتواند ضعف‌های خود را برطرف کرده و پیشرفت کند.
بسیاری از قدرت‌هایی که در یک هژمونی قرار دارند نیز به امضای چنین قراردادهایی با یکدیگر دست می‌زنند تا در زمینه‌های مختلف همپوشانی کنند.
اما در مورد قرارداد امضا شده میان ایران و ونزوئلا باید دید این قرارداد برای کدام کشور سودآور است. شرایط ایران و ونزوئلا را بررسی کنید و چند سوال را پاسخ دهیم تا متوجه این داستان شویم.
ونزوئلا در جهان بین‌الملل چه میزان تاثیرگذار است؟
اقتصاد ونزوئلا چه تاثیری در نظام اقتصادی جهان دارد؟
ونزوئلا چه میزان میتواند به ایران کمک کند تا از تحریم‌ها بگذرد؟
در مقابل نیز بپرسیم:
ایران در مذاکرات احیای برجام چه میزان به ونزوئلا نیاز دارد؟
ایران برای صادرات خود، چه میزان میتواند روی بازار بحرانی ونزوئلا حساب کند؟
تورم افسار گسیخته ونزوئلا تا چه میزان میتواند به تبادل ارز جهانی با ایران کمک ‌کند؟
اگر برای تمام این سوالات بتوانیم پاسخ مناسب را بیابیم و منطق آن را درک کنیم، میتوانیم از چنین قراردادی دفاع کنیم. حقیقت آن است ونزوئلا هیچ نیازی به ایران ندارد و ایران نیز نمیتواند روی کمک ونزوئلا حساب کند. هر دو کشور تحت تحریم‌های شدید آمریکا و اروپا قرار دارند، ونزوئلا دچار بحران سیاسی شدید است و هر لحظه ممکن است سیستم سیاسی آن ساقط شود و سیستمی به شدت طرفدار غرب روی کار بیاید و این به معنی‌کان لم یکن تلقی شدن این قرارداد خواهد بود.
نکته مهمتر این است که اگر شرایط ونزوئلا برای سرمایه‌گذاری طولانی مناسب و سودآور بود، بی‌شک روسیه، چین و بسیاری از قدرت‌های جهانی به سراغ آن می‌رفتند. شاید ایران و ونزوئلا در حال حاضر به عنوان دو کشور دارای سیاست‌های ضد استکباری باشند و به دنبال تقابل با آمریکا باشند اما هیچ منطقی نمی پذیرد با توجه به شرایط اقتصادی دو طرف، قراردادی این چنینی امضا شود.
آیا بهتر نبود چنین قراردادی با اعلام قبلی و نظرسنجی اساسی میان صاحب نظران و کارشناسان مطرح شود تا هم از نظر سیاسی و اقتصادی ابعاد مختلف آن بررسی شود تا سود دو طرف در نظر گرفته شود.
ایران میتوانست برای عقد چنین قراردادی به دنبال کشوری باشد که بازار آن بتواند پاسخگوی نیاز ایران برای صادرات باشد و ارز مورد نیاز ایران را تامین کند و از لحاظ بُرد سیاسی و تاثیرگذاری در مرتبه‌ای بالاتر از ونزوئلا باشد.
بد نیست مجلس محترم نیز به این ماجرا ورود کند تا بتواند از احتمال بروز خسارت برای ایران جلوگیری کند.