امام حسین(ع) تجلی بی‌بدیل قرآن

با تاملی در زندگی حضرت، به شباهت های فراوان ایشان با قرآن پی می‌بریم.
با توجه به این که امام حسین(ع)در بیت وحی بزرگ شده بود و از بدو تولد با قرآن انس داشت در بررسی زوایای زندگی ایشان به این نتیجه می رسیم که حضرت، شباهت های فراوانی به قرآن داشته و قرآن ناطق و مجسم است. به عنوان نمونه به موارد زیر می توان اشاره کرد:
۱. قرآن، در بین کتب آسمانی«سید الکلام» است، امام حسین(ع)، نیز در بین شهدا «سیدالشهداء» است.[۱]
۲. هچنان که قرآن دارای مقام شفاعت است «نِعْمَ الشّفیعُ الْقرآن؛[۲] قرآن چه خوب شفیعی است.» امام حسین(ع)از مقام شفاعت بهره مند است «أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَهَ الْحُسَیْنِ؛[۳] خدایا، شفاعت حسین را روزیم کن.»
۳. قرآن نور است «نُورًا مُبینًا؛[۴] نور آشکار» امام حسین(ع) نیز نور می باشد «کُنْتَ نُوراً فِی الْأَصْلَابِ الشَّامِخَةِ؛[۵] شما نوری در صلب‌های عالی مرتبه هستید.» یعنی همان طور که قرآن با نور خود در ظلمات راهنمای انسان است امام نیز در ظلمات دست انسان را می گیرد.
۴. قرآن امر به معروف و نهی از منکر می کند: «فَالْقُرآنُ آمِرٌ وَ زاجِرٌ؛[۶] قرآن امر کننده و نهی کننده است.» امام حسین(ع)نیز فرمود: «هدف من از رفتن به کربلا، امر به معروف و نهی از منکر است.»[۷]
این امر نشان می دهد این ویژگی، مورد تاکید دین اسلام است و جامعه برای این که از خرافات و تحریف دور بماند باید این آموزه در آن نهادینه شود و نواهی و معروفات الهی در جامعه مشخص بشوند و جای همدیگر را نگیرند تا مردم در رفتار دچار اشتباه نگردند.
۵. قرآن، عزیز است: «إِنّهُ لَکتابٌ عَزیزٌ؛[۸] این کتابی است قطعاً نفوذ ناپذیر.» امام حسین(ع) این گونه بودند و در این راستا فرمودند: «هرگز زیر بار ذلت نمی روم.»[۹] بنابراین، در جامعه اسلامی شخص مسلمان نباید زیر بار ذلت برود و آن را قبول نماید.
۶. قرآن، عظیم است: «وَ الْقُرْآنَ الْعَظیم؛[۱۰] و قرآن عظیم است.» در زیارت ناحیه مقدسه امام حسین (ع) را با عنوان «عظیم السوابق» یعنی دارای سوابقِ باعظمت و ارزشمند، مورد خطاب قرار می دهیم. عظمت حضرت در عالم متبلور شده و بر کسی پوشیده نیست.
۷. در قرآن هیچ انحرافی وجود ندارد: «غَیرَ ذی عِوَجٍ؛[۱۱] بدون هیچ گونه کجی و انحراف است.» در زیارت امام حسین(ع)نیز می خوانیم: «لحظه ای از جوانب حق به سوی باطل نگرایید.»[۱۲]
آیاتی در شان امام حسین(ع)
در بررسی آیات و روایات به این نتیجه می رسیم که آیاتی در خصوص امام حسین(ع) و آیاتی در شأن اهل بیت(ع) می باشد که حضرت را نیز شامل می شود.
۱. امام صادق(ع) فرمود: «سوره والفجر، سوره حسین بن علی علیه السلام است. پرسیدند: چگونه این سوره درباره آن حضرت است؟ حضرت فرمود: نمی شنوی که خداوند، حسین بن علی(ع)در این آیه قصد کرده است. او و اصحابش از آل محمد(ص)، نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه هستند و خداوند از آنان راضی است.»[۱۳]
۲. برخی آیات که در شأن امام حسین و اهل بیت(ع)بیان شده اند، عبارتند از: آیه تطهیر، آیه مباهله، آیه مودت وغیره.
در نتیجه علاوه بر این که امام حسین(ع) از نظر این که حجت خداست با قرآن کریم شریک است برخی از آیات نیز به ویژه در شان حضرت نازل شده است.
سومین پیشوای شیعیان جهان، امام حسین(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود و در دهمین روز از ماه محرم سال 61 هجری قمری در واقعه عاشورا مظلومانه به شهادت رسید.
پی نوشت
[۱] مجمع البیان، ج ۲، ص ۳۶۱.
[۲] نهج الفصاحه، جمله ۶۶۲.
[۳] بخشی از متن زیارت عاشورا.
[۴] سوره نساء، آیه ۱۷۴.
[۵] کامل الزیارات، ص ۲۰۰.
[۶] نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲.
[۷] مقتل خوارزمی، ج ۱، ص ۱۸۸.
[۸] سوره، فصلت، آیه ۴۱.
[۹] لهوف، ص ۵۴.
[۱۰] سوره حجر، آیه۸۷.
[۱۱] سوره زمر، آیه۲۸.
[۱۲] فروع کافی، ج ۴، ص ۵۶۱.
[۱۳] تفسیر برهان، ج ۴، ص ۴۶۱./