خداحافظ ای ماه خوب خدا

همیشه ابتدایش با یک هیجان آغاز می‌شود. هیجان نشستن بر خوان رحمت وسیعی که برای همه جا دارد.
نه کسی را کمتر برسد و نه کسی را بیشتر مگر برحسب اعمال خود؛ سفره‌ای که هرچه کنارش پیش می‌رویم بزرگ و رنگین‌تر می‌شود و هرچه از آن دست چین کنیم، باز هم کمش نمی‌آید.
اگر ابتدایش پر هیجان است، میانه‌اش اما آرام‌بخش است، وقتی به «الغوث الغوث‌ها» می‌رسی و عیناً می‌فهمی که بین تو و خالقت هیچ دیوار و پرده‌ای نیست، وقتی «دعای مجیر» می‌خوانی و قرآن به سر می‌گیری و اسم برترین بندگانش را بر زبان می‌آوری تا شفیعت شوند، آنگاه هر آنچه در زمین و آسمان است حسرت آن را دارد تا لحظه‌ای جای تو باشد.
اما وقتی به انتهایش می‌رسی، دلتنگی و دلتنگی. با خودت تکرار می‌کنی «باز هم همه چیز مثل قبل شد». نگرانی وجودت را می‌گیرد و نمی‌دانی با پای گذاشتن در شرایط «مثل قبل»، آیا تو هم می‌خواهی عقب‌گرد داشته باشی؟ آنچه می‌تواند نگرانی‌ات را آرامش بخشد و افقی روشن برایت در نبود «رمضان» ترسیم کند توسل به صاحبش است.
مگر نه اینکه خودش بارها در آیه آیه‌اش گفته است که فقط کافی است تا بنده بخواهد، آنگاه من از هر شی و موجودی به او نزدیک‌ترم؟ پس ترس و واهمه را در رودخانه زلال و جاری رمضان می‌گذاریم و در ادامه سال همراه می‌شویم با آثار جاری برکاتش.
ترس و واهمه از دست دادن برکات رمضان را با خواندن «اَللّهُمَّ اَهْلَ الْکبْرِیاَّءِ وَالْعَظَمَةِ وَاَهْلَ الْجُودِ وَالْجَبَرُوتِ وَاَهْلَ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَةِ» در قنوت نماز عید از بین می‌بریم.
وقتی در کنار برادران و خواهران خود زمزمه می‌کنیم: «خدایا ای اهل بزرگی و عظمت و ای شایسته بخشش و قدرت و سلطنت و ای شایسته عفو و رحمت و ای شایسته تقوی»، سپس درخواستمان را با صادقانه‌ترین حالت یک بنده نجوا می‌کنیم: «آمرزش از تو خواهم به حق این روزی که قرارش دادی برای مسلمانان عید و برای محمد صلی الله علیه و آله ذخیره و شرف و فزونی مقام که درود فرستی بر محمد و آل محمد و درآوری مرا در هر خیری که درآوردی در آن خیر محمد و آل محمد را و برونم آری از هر بدی و شری که برون آوردی از آن محمد و آل محمد را که درودهای تو بر او و بر ایشان باد».
با توسل بر بهترین بندگانش تضمین خوبی و حمایت در ماه‌های پس از رمضان را طلب می‌کنیم و صدا می‌زنیم: «خدایا از تو خواهم بهترین چیزی را که درخواست کردند از تو بندگان شایسته‌ات و پناه برم به تو از آنچه پناه بردند از آن بندگان شایسته‌ات.»
آری، رمضان حتی پس از خود نیز برای خواهان و دلدادگانش، برای عاشقان و همراهانش خوبی همراه دارد. رفیق نیمه راه نیست و تا هرجا که بنده بتواند و پروردگارش اجازه دهد راه را ادامه می‌دهد. با پایان مهمانی خدا، رفاقت بندگان و خالقشان تمام نمی‌شود، سخت‌تر و محکم‌تر از قبل خواهد بود و این گره محکم تضمین انسان ماندن و انسانیت کردن از فردای پس از عید است.