19 دی: رقت بار است. این که عده ای پس از چهل و یک سال از پیروزی انقلاب هنوز فکر می کنند برای اثبات انقلابی گری شان باید داد و بیداد راه بیندازند و رگ گردن متورم کنند یعنی یک جای کار حسابی می لنگد.

از طالقانی و و بهشتی و مطهری و شریعتی که آموزگاران این انقلاب بودند به چنین جایی رسیدن حقیقتا که جای دریغ و تاسف بسیار دارد.البته غیرتی شدن و تعصب ورزیدن در حق مردم امر پسندیده ای است اما به حکم هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد آدمیزاد باید بفهمد کجا و با چه کسی سخن می گوید. زیر سقف مکانی که آن را خانه ملت نام نهاده اند اندکی متانت و تعقل هم بد نیست.

بالاخره آن که عنوان پرطمطراق نماینده مردم را یدک می کشد باید برای حفظ ظاهر هم که شده با گردنکشان و قلدران تفاوت هایی داشته باشد. به قول شاعر: یا نام سکندری رها کن/ یا رسم سکندری به پا دار. البته که مجلس منتقد می تواند منشا خیر و برکت های بسیار باشد اما به شرط آن که نمایندگان آن مجلس در خور شان نمایندگی باشند و به جای تکرار حرف های پوپولیستی شیش هفت سال اخیر عده ای که بزرگ ترین هنرشان کفش پرت کردن به سمت رئیس جمهور بوده و بالا رفتن از در و دیوار سفارت عربستان و انگلیس دوکلمه حرف حساب بزنند.
دست کم حالا که قرار است حرف های دیگران را تکرار کنند بروند از روی دست چهارتا منتقدی که سرشان به تنشان می ارزد مشق کنند. فی المثل بروند حرف های پیروز مجتهد زاده و مرحوم فریبرز رئیس دانا را علیه سیاست های وزارت خارجه بخوانند تا کمی دستشان پر تر از این حرف ها باشد وگرنه داد زدن وسط سخنان وزیرخارجه و او را دروغگو خطاب کردن که هنری نیست.
هنری هم باشد از دست همه برمی آید و دیگر نیازی به نماینده مجلس نیست. این دسته از نمایندگان محترم اگر نمی دانند بدانند که با هو کردن و بد و بیراه گفتن به یک وزیر نه تنها شان و منزلتی کسب نمی کنند بلکه چوب حراج به آبروی موکلین خود می زنند. گرد و خاک راه انداختن و دشنام دادن یک نماینده به پای خیلی ها نوشته می شود. درست یا غلط نمایندگان را عصاره کسانی می دانند که به آن ها رای داده اند.
بی شک در بین کسانی که به این نمایندگان محترم رای داده اند کلی آدم درست و حسابی و متدین وجود دارد که به امید تغییری در وضع موجود به این بزرگواران رای داده اند. رفتارهایی از این دست بیش از همه، ستم در حق آنان است.
این را هم از یاد نبرند که پایگاه رای این بزرگواران چندان هم گسترده نیست و اگر همین عده ثابت از این عزیزان روی برگردانند کارشان دشوار خواهد شد. در ضمن این را هم از خاطر نبرند که این بداخلاقی ها اگر شدت پیدا کند ممکن است آن عده ای را که در اسفند ۹۸ پای صندوق های رای نیامدند بار دیگر برانگیزد که در انتخابات شرکت کنند و آن وقت است که باید سال ها حسرت صندلی های سبز مجلس به دلشان باقی بماند. اگر در دولت ایراداتی وجود دارد که قطعا دارد راه مقابله با آن هر چه هست این نیست. برای اثبات حق طلبی و انقلابی بودن هم راه های معقول تری وجود دارد. من آن چه شرط بلاغ است...
  • نویسنده : سید عبدالجواد موسوی
  • منبع : روزنامه شهرآرا