شیوه هواداری، گوشه‌ای از فرهنگ شهروندی

برزیلی‌های کیفی‌نگر
برزیل تا به امروز، پرافتخارترین تیم ملی در ادوار جام جهانی است. این تیم، علاوه بر مردم برزیل، هواداران بسیاری در سراسر جهان دارد اما در داخل برزیل، فوتبال به اندازه مذهب‌شان مهم و مقدس است. آنها در ورزشگاه، از هر حرکتی برای حمایت استفاده می‌کنند. از نوع پوشش و آرایش مرد و زن گرفته تا انجام رقص و آوردن طبل و حتی در مواردی، بر پا کردن آتش.
طرفداران برزیل البته یکی از کیفی‌نگرترین هواداران فوتبال در سراسر جهان هستند چرا که یک برد صرف نمی‌تواند آنها را شادمان کند؛ آنها همواره خواهان تماشای بازی زیبا هستند و مثلا وقتی که تیم ملی آنها در زمان سرمربی‌گری ماریو زاگالو یا فیلیپه اسکولاری، عمده بازی‌ها را با کمترین اختلاف می‌برد، اما باز هم در ورزشگاه شعار می‌دادند و نارضایتی خود را اعلام می‌کردند.
مجموعه این رفتارها سبب شده تا هواداران برزیل، به یکی از منحصربه‌فردترین هواداران فوتبال در سراسر جهان تبدیل شوند.

آلمانی‌های متعصب
هواداران آلمان‌ همواره بازی‌های ملی خود را به شکلی دوآتشه و جنجالی دنبال می‌کنند. این هواداران، در سراسر جهان به سروصدای زیاد شناخته می‌شوند و اینکه خیلی علاقه دارند تا نمادهای ملی آلمان و حتی لباس تیم ملی خود در ادوار مختلف جام جهانی را به ورزشگاه بیاورند. البته نباید از پرچم‌های خلاقانه‌ای که هواداران آلمان به ورزشگاه می‌آورند نیز به سادگی گذشت.
هواداران آلمان، به خلاقیت اهمیت بسیاری می‌دهند و این، همان عنصری است که سبب پیشرفت آلمان‌ها در بسیاری از عرصه‌های علمی و اقتصادی شده است. آنها به خوردن انواع نوشیدنی در حین تماشای فوتبال در ورزشگاه علاقمند هستند که این مهم نیز یکی از شاخصه‌های مهم زندگی روزمره آلمانی‌هاست.

انگلستانی‌های عصبانی
انگلستان، یکی از عجیب‌ترین هواداران جهانی را دارد. این هواداران نه اعتقادی به بلند کردن پرچم و هرگونه نمادی دارند و نه از حرکات خاصی استفاده می‌کنند. از طبل هم استفاده نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند تا تنها بازی را تماشا و با داد و فریاد، از تیمشان حمایت کنند.
شاید به همین دلیل است که انگلیسی‌ها، یکی از خشن‌ترین و عصبانی‌ترین هواداران فوتبال در سراسر جهان هستند و رفتار هیجانی شدیدی از خود چه در زمان برد و چه در مواقع باخت تیمشان نشان می‌دهند. به لحاظ رفتارشناسی نیز انگلستان، یکی از کشورهای عصبانی دنیاست و به همین جهت، اصلا عجیب نخواهد بود که رفتار تماشاگران انگلیسی در ورزشگاه، تنها واگویه‌ای از آن چیزی باشد که در زیست‌بوم فرهنگی این کشور در جریان است.

آمریکایی‌های پرهیجان
برای آمریکایی‌ها که فوتبال، جزو چند ورزش نخست ملی آنها محسوب نمی‌شود، فوتبال داخل چمن هنوز به اندازه فوتبال آمریکایی اهمیت بالایی ندارد. به همین دلیل آنها هم به‌مانند انگلیسی‌ها، از نماد خاصی در ورزشگاه‌ها استفاده نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند تا به صورت هیجانی، در برابر رخدادهای داخل زمین واکنش نشان دهند.
البته که آمریکایی‌ها در ورزشگاه، تابع همان رفتارهایی هستند که در پوسته جامعه‌شان وجود دارد. تقید خاصی ندارند و با لباس راحتی به تماشای بازی تیم فوتبال کشورشان می‌نشینند. خیلی زود عصبانی می‌شوند و در برابر موفقیت تیمشان، شادی بی‌حدی از خود نشان داده و حتی به تخریب اموالی که بر سر راهشان قرار می‌گیرد، می‌پردازند.

ژاپنی‌های بااخلاق
ژاپنی‌ها، در ورزشگاه نیز همان مشی اجتماعی خود را رعایت می‌کنند. سروصدای زیادی در ورزشگاه ایجاد نمی‌کنند و در بالاترین حالت تلاش می‌کنند تا با ادوات پلاستیکی که در دست دارند یا رنگ‌آمیزی صورتشان، به حمایت از تیم ملی خود بپردازند. البته که فرهنگ ژاپنی مانند تمیز کردن ورزشگاه بعد از پایان بازی، آن هم با هر نتیجه‌ای که حاصل شود، بیشتر از هر حرکت دیگری، بازتاب دارد.
رفتار اجتماعی ژاپنی‌ها، حتی در ورزشگاه نیز نمود دارد و سبب می‌شود تا آنها عمدتا به صورت گروهی به داخل استادیوم ورود کرده یا در هنگام حمایت از تیم ملی خود نیز به صورت گروهی عمل کرده و همواره سعی می‌کنند تا حرکات هماهنگی را در ایجاد موج یا شعاردهی به انجام برسانند.
بنابراین همان‌گونه که مشخص است، رفتار تماشاگران داخل استادیوم، برشی از همان فرهنگ سرزمین آنهاست. استادیوم جایی است که آنها را وادار به انجام یک رفتار هیجانی کرده که به آن تعلق دارند بنابراین روش شناختی بسیاری از ملت‌ها برای مردم دنیا؛ مطابق با آن چیزی است که در ورزشگاه‌ها از آنها سراغ دارند؛ الگوریتمی که چندان بیراه نیست و می‌تواند شاخصه‌ها و رگه‌های درستی از فرهنگ سرزمینی یک ملت باشد.