سرمقاله ۱۹ دی شماره ۳۶۳۶ مورخه ۱۳ بهمن‌ماه ۱۴۰۱ با عنوان «امام و مردم عاشق و معشوق هم بودند» به قلم رضا صدرایی بدین شرح است:

دوازدهم بهمن ۱۳۵۷ در شرایطی که کشور همچنان در اختیار رژیم ستم‌شاهی قرار داشت امام خمینی پس از ١۵ سال تبعید در یک تصمیم سرنوشت‌ساز با سفر به ایران طلوع انقلاب اسلامی را در این کشور رقم زد و در میان بزرگترین استقبال تاریخی قرن میان مردمی آمد که او را از خودشان بیشتر دوست داشتند. برای آنها خمینی در یک جمله امام خوبی‌ها بود.
 این روزها متأسفانه به دلیل برخی از عملکردها و شرایط سخت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی از یک سو و تلاش‌های گسترده دشمنان نظام و کشور که با انقلاب اسلامی منافع و چپاولگری‌شان قطع شده بود از دیگر سو، تلاش گسترده‌ای انجام می‌شود تا جوانان کشور را نسبت به امام و اهداف متعالی آن بدبین کرده و برای مردم سؤالات و شبهات زیادی فراهم کنند. با این حال آنها علیرغم همه کوششان نتوانسته‌اند رابطه عاشقانه بین مردم و امام را زیر سؤال ببرند. به تعبیر حجت الاسلام سید علی خمینی نوه امام: این ۳۰، ۴۰ سال تخریبی نبود که نسبت به امام صورت نگیرد و توهینی نبود که نسبت به امام نشود. تمام دستگاه‌های تبلیغاتی شرق و غرب و ضد انقلاب، تمام تلاششان را گذاشتند که این چهره نورانی را خدشه‌دار کنند. اما نتوانستند. یک نفر را پیدا کنید که بگوید ایشان به مردم اتکا نداشت و مردم دوستش نداشتند؛ عین روز روشن است که مردم عاشقش بودند، مردم دوستش داشتند و او مردم را دوست داشت. یک نفر هم سراغ نداریم که انکار کند این فرد در اوج محبوبیت آمد و در اوج محبوبیت رفت.
حتی در تعبیری كه میشل فكو درباره پیوند مردم و امام مطرح می‌كند، بسیار نكته جالبی است. وی می‌گوید كه شخصیت آیت‌الله خمینی به افسانه تكیه می‌زند؛ زیرا هیچ رهبر سیاسی و رئیس دولتی حتی با حمایت تمام رسانه‌های دنیا نمی‌تواند ادعا كند كه با مردمش چنین پیوند عاطفی عمیقی دارد.



  • نویسنده :
  • منبع :