سرمقاله ۱۹ دی شماره ۳۶۶۴ مورخه ۲۲ اسفندماه ۱۴۰۱ با عنوان «دو اتفاق مهم در پایان سال » به قلم سجاد بهزادی بدین شرح است:
سال ۱۴۰۱ هم سپری شد. در سال ۱۴۰۱ عده‌ای تلاش کردند تا شمشیر سنت برای ستیز با عقلانیت، تیزتر شود و تنها کام خود را شیرین‌تر کنند. تا حدودی موفق هم شدند و این امر سبب زوال اندیشه‌هایی شد که بوی مدرنیته و اصلاحات می‌داد.
ما در سال ۱۴۰۱ بی‌محابا وارد دهان کوسه شدیم و برخی ملت‌ها و دولت‌ها در بخش‌هایی از این کره خاکی مدام علیه ما شعار دادند. کار به جایی رسید که دبیر شورای راهبردی روابط خارجی هشدار داد. «یک پروژه بسیار خطرناک علیه ایران درگذر است؛ مراقب باشیم... پروژه بدنام‌سازی، امنیتی سازی و مشروعیت زدایی از جمهوری اسلامی بسیار خطرناک است.»
اگر حکم رانی درست نباشد و شما در تله بی‌تدبیری گرفتار باشید دیگر فرقی نمی‌کند بر روی ثروتی از نفت و گاز زندگی می‌کنید و یا اینکه کشور تهی از هرگونه منابع باشد. می‌توان دومین کشور انرژی خیز جهان بود اما در عین حال نتوان از زمستان سرد به سادگی عبور کرد و یا اینکه زن بلوچ در «فنوج» استان سیستان و بلوچستان به علت استرس ناشی از مشاهده «صف دریافت سهمیه نفت» دچار «سکته قلبی» کند و جانش را از دست بدهد و بعد یکی از بستگان این بلوچ با سخنی زهر آلود بگوید «ما تمام عمرمان را در «صف»های مختلف می‌گذرانیم. صف نان، صف بنزین، صف گاز، صف نفت و... سیستان و بلوچستان ته دنیاست و مردمانش هیچ امکاناتی ندارند.»
نگذاریم سخن عده‌ای که بر این باورند، این نوع از حکم رانی در جمهوری اسلامی ذاتاً تنش آلود است و جامعه هرگز روی آرامش نخواهد دید، بیش از این در لایه‌های جامعه نهادینه شود. این دیدگاه فضای نومیدی را تقویت می‌کند و می‌بایست عملکرد سیستم به گونه‌ای باشد که این دیدگاه هر سال نحیف‌تر و کم فروغ‌تر ظاهر شود.
ما برای اینکه در تله‌های غرب و شرق گرفتارتر نباشیم راهی جز ارتباط با همه عناصر جهانی نداریم. اسفندی که در حال تمام شدن هست، نشانه‌ی خوبی برای این استدلال است. دو اتفاق مهم در اسفندماه ۱۴۰۱ رخ داد که هرکدام در جای خودش، نشان داد که عوامل خارجی چقدر در ثبات و یا تنش داخلی کشور ما تأثیر مستقیم دارند. دیدید مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به ایران دعوت شد و با لبخند رضایتش، نشان داد که می‌توان با یک کنش هدفمند ره چند ساله را یک شبه طی نماییم؟
دیدید با عربستان تفاهم نامه‌ای امضاء شد و نشانه‌های امید دوباره به جامعه بازگشت؟ این نشانه‌ها به ما می‌گوید که باید اتفاق بزرگ‌تری در سال ۱۴۰۱ رخ دهد و آن هم توافق هسته‌ای است. اگر برجام از وضعیت کما بیرون نیاید، تأثیرات دیگر عوامل تنش‌زدایی به حداقل می‌رسد و ما در تله‌ای بزرگ‌تر همچنان گرفتار خواهیم ماند. راه گفت‌وگو را باز کنیم و آن را تنها نسخه نجات بخش چالش‌های داخلی و خارجی بدانیم.
سال ۱۴۰۱ هم سپری شد. در سال ۱۴۰۱ عده‌ای تلاش کردند تا شمشیر سنت برای ستیز با عقلانیت، تیزتر شود و تنها کام خود را شیرین‌تر کنند. تا حدودی موفق هم شدند و این امر سبب زوال اندیشه‌هایی شد که بوی مدرنیته و اصلاحات می‌داد.
ما در سال ۱۴۰۱ بی‌محابا وارد دهان کوسه شدیم و برخی ملت‌ها و دولت‌ها در بخش‌هایی از این کره خاکی مدام علیه ما شعار دادند. کار به جایی رسید که دبیر شورای راهبردی روابط خارجی هشدار داد. «یک پروژه بسیار خطرناک علیه ایران درگذر است؛ مراقب باشیم... پروژه بدنام‌سازی، امنیتی سازی و مشروعیت زدایی از جمهوری اسلامی بسیار خطرناک است.»
اگر حکم رانی درست نباشد و شما در تله بی‌تدبیری گرفتار باشید دیگر فرقی نمی‌کند بر روی ثروتی از نفت و گاز زندگی می‌کنید و یا اینکه کشور تهی از هرگونه منابع باشد. می‌توان دومین کشور انرژی خیز جهان بود اما در عین حال نتوان از زمستان سرد به سادگی عبور کرد و یا اینکه زن بلوچ در «فنوج» استان سیستان و بلوچستان به علت استرس ناشی از مشاهده «صف دریافت سهمیه نفت» دچار «سکته قلبی» کند و جانش را از دست بدهد و بعد یکی از بستگان این بلوچ با سخنی زهر آلود بگوید «ما تمام عمرمان را در «صف»های مختلف می‌گذرانیم. صف نان، صف بنزین، صف گاز، صف نفت و... سیستان و بلوچستان ته دنیاست و مردمانش هیچ امکاناتی ندارند.»
نگذاریم سخن عده‌ای که بر این باورند، این نوع از حکم رانی در جمهوری اسلامی ذاتاً تنش آلود است و جامعه هرگز روی آرامش نخواهد دید، بیش از این در لایه‌های جامعه نهادینه شود. این دیدگاه فضای نومیدی را تقویت می‌کند و می‌بایست عملکرد سیستم به گونه‌ای باشد که این دیدگاه هر سال نحیف‌تر و کم فروغ‌تر ظاهر شود.
ما برای اینکه در تله‌های غرب و شرق گرفتارتر نباشیم راهی جز ارتباط با همه عناصر جهانی نداریم. اسفندی که در حال تمام شدن هست، نشانه‌ی خوبی برای این استدلال است. دو اتفاق مهم در اسفندماه ۱۴۰۱ رخ داد که هرکدام در جای خودش، نشان داد که عوامل خارجی چقدر در ثبات و یا تنش داخلی کشور ما تأثیر مستقیم دارند. دیدید مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به ایران دعوت شد و با لبخند رضایتش، نشان داد که می‌توان با یک کنش هدفمند ره چند ساله را یک شبه طی نماییم؟
دیدید با عربستان تفاهم نامه‌ای امضاء شد و نشانه‌های امید دوباره به جامعه بازگشت؟ این نشانه‌ها به ما می‌گوید که باید اتفاق بزرگ‌تری در سال ۱۴۰۱ رخ دهد و آن هم توافق هسته‌ای است. اگر برجام از وضعیت کما بیرون نیاید، تأثیرات دیگر عوامل تنش‌زدایی به حداقل می‌رسد و ما در تله‌ای بزرگ‌تر همچنان گرفتار خواهیم ماند. راه گفت‌وگو را باز کنیم و آن را تنها نسخه نجات بخش چالش‌های داخلی و خارجی بدانیم.
- نویسنده :
- منبع :
https://19dey.com/news/56913
