یادداشت پایگاه خبری ۱۹ دی آنلاین با عنوان «دام بوروکراسی رؤیاباف و ناکارآمد» به قلم روزبه کردونی بدین شرح است:
۱- بیش از سه دهه است که بوروکراسی ناکارآمد، مساله حل نکن و رویافروش، رویای حذف فقر مطلق یا فقرزدایی از کشور را به دولت‌های حاکم با گرایش‌های سیاسی و ادعاهای مختلف تحمیل کرده است. دولت سازندگی می‌خواست با لایحه فقرزدایی فقر را از بین ببرد، دولت اصلاحات می‌خواست فقر مطلق را ظرف دوسال مهار کند (بند ج ماده ۹۵ لایحه چهارم)، دولت عدالت گرا می‌خواست با یارانه‌ای که گفته شد پول امام زمان است فقر را از بین ببرد، دولت تدبیر می‌خواست ظرف ۴ سال فقر مطلق را ریشه کن کند (سخنرانی رئیس جمهور سابق) و دولت مردمی سیزدهم هم که ابتدا می‌خواست ظرف یکسال و هم اکنون اراده کرده است ظرف ۴ سال فقر مطلق را از بین ببرد (بند الف ماده ۱۹۹ لایحه برنامه هفتم).
۲- ظاهراً اسم دولت‌ها، مشی دولت‌ها، گرایش سیاسی دولت‌ها، رئیس دولت‌ها فرقی نمی‌کند «هر که خواهد گوبیا» چرا که بوروکراسی رویافروش کشور آرزوی شیرین و بدور از واقعیت حذف فقر مطلق را به آنها تحمیل خواهد کرد.
۳- با اینکه در این دولت‌ها میزان موفقیت در مبارزه با فقر متفاوت بوده و بعضاً موفقیت‌هایی نیز حاصل شده اما فقر مطلق از بین نرفته است چرا که از همان ابتدا این امکان وجود نداشت. درست است که یک وظیفه همه دولت‌ها مبارزه با فقر و ارتقای رفاه عمومی است اما جهت گیری خطا و مبتنی بر آرزو نه امکانات حذف فقر مطلق در یک، دو یا چهار سال جز تشدید فقر و گسترش تبعیض و فساد و نابودی توان اجرایی نتیجه‌ای نداشته است. هیچ برنامه موفق مبارزه با فقر هم در دنیا یافت نمی‌شود که ادعای حذف فقر مطلق در یک بازه زمانی محدود کرده باشد.
۴- واقعیت این است که اگرکرونا، تحریم‌ها و ناکارآمدی‌ها نبود، فقر مطلق کشور زیر ۱۵ درصد بود، میزان تحقق برنامه‌های توسعه ۱۰۰ درصد بود و کارآمدی مدیران نیز آنقدر بود که حتی یک دلار از ثروت کشور را هدر ندهند باز هم امکان نداشت فقر مطلق در کشور ظرف ۴ سال از بین برود چه برسد به موقعیت فعلی که فقر مطلق بیش از ۳۵ درصد است، بیش از ۱۹ میلیون نفر ایرانی از امکانات اولیه زندگی محروم هستند، میزان تحقق برنامه‌های توسعه ۳۰ درصد است و مدیران هم سالی ۱۰۰ میلیارد دلار ثروت کشور را هدر می‌دهند.
۵- توصیه سیاستی و دغدغه مندانه به تصمیم گیران و سیاست گذاران کشور در خصوص برنامه هفتم توسعه و هدف غیر واقعی حذف فقر مطلق این است که اینبار در دام بوروکراسی رؤیاباف، آرزوفروش و ناکارآمد نیافتند و آرزوی غیر قابل تحقق حذف فقر مطلق را از این برنامه حذف کنند و هدفی واقعی، قابل تحقق را جهت گیری کنند.
۱- بیش از سه دهه است که بوروکراسی ناکارآمد، مساله حل نکن و رویافروش، رویای حذف فقر مطلق یا فقرزدایی از کشور را به دولت‌های حاکم با گرایش‌های سیاسی و ادعاهای مختلف تحمیل کرده است. دولت سازندگی می‌خواست با لایحه فقرزدایی فقر را از بین ببرد، دولت اصلاحات می‌خواست فقر مطلق را ظرف دوسال مهار کند (بند ج ماده ۹۵ لایحه چهارم)، دولت عدالت گرا می‌خواست با یارانه‌ای که گفته شد پول امام زمان است فقر را از بین ببرد، دولت تدبیر می‌خواست ظرف ۴ سال فقر مطلق را ریشه کن کند (سخنرانی رئیس جمهور سابق) و دولت مردمی سیزدهم هم که ابتدا می‌خواست ظرف یکسال و هم اکنون اراده کرده است ظرف ۴ سال فقر مطلق را از بین ببرد (بند الف ماده ۱۹۹ لایحه برنامه هفتم).
۲- ظاهراً اسم دولت‌ها، مشی دولت‌ها، گرایش سیاسی دولت‌ها، رئیس دولت‌ها فرقی نمی‌کند «هر که خواهد گوبیا» چرا که بوروکراسی رویافروش کشور آرزوی شیرین و بدور از واقعیت حذف فقر مطلق را به آنها تحمیل خواهد کرد.
۳- با اینکه در این دولت‌ها میزان موفقیت در مبارزه با فقر متفاوت بوده و بعضاً موفقیت‌هایی نیز حاصل شده اما فقر مطلق از بین نرفته است چرا که از همان ابتدا این امکان وجود نداشت. درست است که یک وظیفه همه دولت‌ها مبارزه با فقر و ارتقای رفاه عمومی است اما جهت گیری خطا و مبتنی بر آرزو نه امکانات حذف فقر مطلق در یک، دو یا چهار سال جز تشدید فقر و گسترش تبعیض و فساد و نابودی توان اجرایی نتیجه‌ای نداشته است. هیچ برنامه موفق مبارزه با فقر هم در دنیا یافت نمی‌شود که ادعای حذف فقر مطلق در یک بازه زمانی محدود کرده باشد.
۴- واقعیت این است که اگرکرونا، تحریم‌ها و ناکارآمدی‌ها نبود، فقر مطلق کشور زیر ۱۵ درصد بود، میزان تحقق برنامه‌های توسعه ۱۰۰ درصد بود و کارآمدی مدیران نیز آنقدر بود که حتی یک دلار از ثروت کشور را هدر ندهند باز هم امکان نداشت فقر مطلق در کشور ظرف ۴ سال از بین برود چه برسد به موقعیت فعلی که فقر مطلق بیش از ۳۵ درصد است، بیش از ۱۹ میلیون نفر ایرانی از امکانات اولیه زندگی محروم هستند، میزان تحقق برنامه‌های توسعه ۳۰ درصد است و مدیران هم سالی ۱۰۰ میلیارد دلار ثروت کشور را هدر می‌دهند.
۵- توصیه سیاستی و دغدغه مندانه به تصمیم گیران و سیاست گذاران کشور در خصوص برنامه هفتم توسعه و هدف غیر واقعی حذف فقر مطلق این است که اینبار در دام بوروکراسی رؤیاباف، آرزوفروش و ناکارآمد نیافتند و آرزوی غیر قابل تحقق حذف فقر مطلق را از این برنامه حذف کنند و هدفی واقعی، قابل تحقق را جهت گیری کنند.
- نویسنده :
- منبع :
https://19dey.com/news/60251
