یادداشت پایگاه خبری ۱۹ دی آنلاین با عنوان «انتقاد از توافق این‌گونه با آمریکا» به قلم رضا صدرایی بدین شرح است:

روزنامه نیویورک تایمز روز پنج‌شنبه در گزارشی مدعی شده به محتوای توافق احتمالی و «نزدیک» ایران و امریکا دست یافته است. هنوز هیچ منبع مستقل یا مقامات ایران یا امریکا محتوای این گزارش را تأیید نکرده‌اند یا واکنشی نداشته‌اند
روزنامه نیویورک تایمز ادعا کرد: دولت جو بایدن برای توقف رشد برنامه هسته‌ای ایران و آزادی زندانیان آمریکایی به آرامی و بی سر و صدا با تهران مذاکره می‌کند. این مذاکرات در راستای تلاش‌های امریکا برای کاهش بحران و کاهش خطرات رویارویی نظامی با تهران است.
هدف امریکا، دست یابی به توافق غیررسمی و غیرمکتوب است که برخی مسئولان ایرانی آن را «آتش بس سیاسی» نامیده‌اند.
براساس توافق جدید، ایران غنی سازی اورانیوم بالاتر از 60 درصد را متوقف می‌کند و در مقابل تهران، از طریق نمایندگانش، حملات علیه نیروهای آمریکایی از جمله پیمانکاران آمریکایی در سوریه و عراق را متوقف می‌کند
 همچنین در چارچوب این توافق، ایران انتظار دارد امریکا از تشدید تحریم‌ها علیه اقتصاد ایران و از توقیف نفتکش‌های ایرانی خودداری کند. همچنین امریکا از صدور قطعنامه‌ها و تصمیمات و تحریم‌ها و مجازات‌های بین‌المللی در سازمان ملل متحد یا آژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه ایران به دلیل برنامه اتمی‌اش خودداری خواهد کرد.
ایران زندانیان آمریکایی را آزاد می‌کند و در مقابل امریکا هم میلیاردها دلار پول توقیف و متوقف شده ایران در کشورهای مختلف را آزاد خواهد کرد اما از این پول‌ها تهران تنها می‌تواند برای اهداف بشردوستانه مثل خرید غذا و دارو، هزینه کند.
در این ارتباط روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: چگونه می‌توان از موضع عزت انسانی و اسلامی دریافت پولی را پذیرفت که باید آن را «صدقه التماسی» نامید؛ آن هم ازسوی کسانی که مدعی هستند و افتخار می‌کنند حل مشکلات و پیشرفت کشور را «به دُم تحریم» نبسته‌اند. کشوری که یک پایه سیاست خارجی خود را «عزتمندی» اعلام کرده است و مسئولان مربوط، چند روز دیگر «زائران حج» را برای گردهمایی اعلان «برائت از آمریکا» ساماندهی می‌کنند، با پولی هزینه‌های همین حجاج را پرداخت کنند که با واسطه‌گری و «استجازه» این و آن دریافت کرده‌اند! اگر این ذلت نیست، پس چیست؟ اینکه مسئولان کشور خود را مجاز بدانند برای دریافت اموال مسلم ملت به چنین شرط و قیودی تن دهند مایه شگفتی و بر خلاف عزتمندی ملتی است که ادعای نمایندگی آن را دارند؛ اما مشکل اصلی این است که «آقایان» با ضعف تدبیر و نگاه ناکارآمد به واقعیات اجتماعی و حتی شناخت ناقص از الزامات دینی و شرعی و نیز با کنار زدن افراد توانمند و دلسوز و به‌کار گرفتن برخی افراد ناتوان و کم‌توان و گاه سودجو، وضع کشور و جایگاه نظام و موقعیت خود را به جایی کشانده‌اند و بند را آب داده‌اند.

  • نویسنده :
  • منبع :