یادداشت پایگاه خبری ۱۹ دی آنلاین با عنوان «چرا امام حسین(ع) را تنها گذاشتند» به قلم رضا صدرایی بدین شرح است:
در آستانه تاسوعا و عاشورا بیتردید ذهن برخی معطوف این سؤال میشود که چه تحولاتی در کار بود که هنوز پنجاه سال از رحلت پیامبر (ص) نگذشته بود و هنوز اصحابی که جایگاه امام حسین (ع) نزد پیامبر (ص) را مشاهده کرده بودند در قید حیات بودند که امت اسلام خنجر کشیدند و امام حسین (ع) و یارانش را با آن وضعیت به شهادت رساندند و اموالشان را غارت کردند و سرهایشان را به نیزه زدند و خانواده آنها را به اسارت بردند. این خیلی اتفاق مهمی است. اگر این واقعه سالها بعد از وفات پیامبر (ص) در بلاد کفر اتفاق افتاده بود چندان عجیب نبود ولی اینکه خود امت پیامبر (ص) که میدانستند پیامبر (ص) چه جایگاهی برای اهل بیت (ع) قائل است نسبت به این عمل مبادرت کردند خیلی عجیب و مهم است. از اینجا معلوم میشود که در این پنجاه سال تحولاتی در امت اسلامی رخ داده است که نتیجه آن این مصیبت بوده است.
سید جعفر شهیدی دانشمند و تاریخ پژوه به نام ایران در فصل سیزدهم کتاب «پس از پنجاه سال؛ پژوهشی تازه پیرامون قیام حسین (ع)»، تا حدود زیادی به این سؤالها پاسخ داده است. سید جعفر شهیدی، انگیزه خود از نگارش کتاب «پس از پنجاه سال» را بررسی دلایل «خونسردی و بیاعتنایی» مردم در قبال واقعه عاشورا دانسته است
ایشان در فصل سیزدهم میگویند بیشتر مردمی که در سال ۶۰ و ۶۱ زندگی میکردند متولدین عهد عثمان بودند و در زمان امام علی (ع) به رشد رسیده بودند و در دوره ۲۰ سال معاویه وارد اجتماع شده بودند. این جمعیت که در عهد عثمان به دنیا آمده بودند و حکومت ۲۰ ساله معاویه را درک کرده بودند اکثریت جامعه آن روز را تشکیل داده بودند و خاطره مبهمی از دوران ماقبل یعنی دوره پیامبر (ص) و خلفای اول و دوم داشتند و هر چه از اسلام شنیده بودند بر اساس تربیت و فرهنگ اموی و دوران معاویه بوده است. در دوران معاویه فسق و فساد و دور شدن از ارزشهای اسلامی و آغشته شدن به فرهنگ جاهلی دوباره رشد کرد. بنیامیه فقط میخواستند به قدرت برسند که رسیدند لذا جز ظواهر اسلامی مثل حج و جهاد و … به امور دیگر اهتمامی نداشتند.
از نگاه مرحوم شهیدی مردم ۵۰ ساله دوره امام حسین (ع) پیامبر (ص) را ندیده بودند و آنها که پیامبر (ص) را دیده بودند پیر و خانهنشین بودند و ترجیح میدادند فکر آخرت باشند و وارد دعواهای سیاسی نشوند. اکثریت جامعه که قشر جوان را تشکیل میداد و چرخ فعالیت اجتماعی دست آنها بود با حکومت بنیامیه عادت کرده بودند و اسلام را از طریق بنیامیه شناخته بودند. خلاصه مردم آشنایی با اسلام حقیقی نداشتند و ارزشهایشان از ارزشهای عصر پیامبر (ص) دور شده بود و به همان تعصبات جاهلی برگشته بودند.
در این ایام مطالعه این کتاب ارزشمند تحلیلی تاریخی میتواند بخش زیادی از سؤالهای ما را پاسخ دهد.
در آستانه تاسوعا و عاشورا بیتردید ذهن برخی معطوف این سؤال میشود که چه تحولاتی در کار بود که هنوز پنجاه سال از رحلت پیامبر (ص) نگذشته بود و هنوز اصحابی که جایگاه امام حسین (ع) نزد پیامبر (ص) را مشاهده کرده بودند در قید حیات بودند که امت اسلام خنجر کشیدند و امام حسین (ع) و یارانش را با آن وضعیت به شهادت رساندند و اموالشان را غارت کردند و سرهایشان را به نیزه زدند و خانواده آنها را به اسارت بردند. این خیلی اتفاق مهمی است. اگر این واقعه سالها بعد از وفات پیامبر (ص) در بلاد کفر اتفاق افتاده بود چندان عجیب نبود ولی اینکه خود امت پیامبر (ص) که میدانستند پیامبر (ص) چه جایگاهی برای اهل بیت (ع) قائل است نسبت به این عمل مبادرت کردند خیلی عجیب و مهم است. از اینجا معلوم میشود که در این پنجاه سال تحولاتی در امت اسلامی رخ داده است که نتیجه آن این مصیبت بوده است.
سید جعفر شهیدی دانشمند و تاریخ پژوه به نام ایران در فصل سیزدهم کتاب «پس از پنجاه سال؛ پژوهشی تازه پیرامون قیام حسین (ع)»، تا حدود زیادی به این سؤالها پاسخ داده است. سید جعفر شهیدی، انگیزه خود از نگارش کتاب «پس از پنجاه سال» را بررسی دلایل «خونسردی و بیاعتنایی» مردم در قبال واقعه عاشورا دانسته است
ایشان در فصل سیزدهم میگویند بیشتر مردمی که در سال ۶۰ و ۶۱ زندگی میکردند متولدین عهد عثمان بودند و در زمان امام علی (ع) به رشد رسیده بودند و در دوره ۲۰ سال معاویه وارد اجتماع شده بودند. این جمعیت که در عهد عثمان به دنیا آمده بودند و حکومت ۲۰ ساله معاویه را درک کرده بودند اکثریت جامعه آن روز را تشکیل داده بودند و خاطره مبهمی از دوران ماقبل یعنی دوره پیامبر (ص) و خلفای اول و دوم داشتند و هر چه از اسلام شنیده بودند بر اساس تربیت و فرهنگ اموی و دوران معاویه بوده است. در دوران معاویه فسق و فساد و دور شدن از ارزشهای اسلامی و آغشته شدن به فرهنگ جاهلی دوباره رشد کرد. بنیامیه فقط میخواستند به قدرت برسند که رسیدند لذا جز ظواهر اسلامی مثل حج و جهاد و … به امور دیگر اهتمامی نداشتند.
از نگاه مرحوم شهیدی مردم ۵۰ ساله دوره امام حسین (ع) پیامبر (ص) را ندیده بودند و آنها که پیامبر (ص) را دیده بودند پیر و خانهنشین بودند و ترجیح میدادند فکر آخرت باشند و وارد دعواهای سیاسی نشوند. اکثریت جامعه که قشر جوان را تشکیل میداد و چرخ فعالیت اجتماعی دست آنها بود با حکومت بنیامیه عادت کرده بودند و اسلام را از طریق بنیامیه شناخته بودند. خلاصه مردم آشنایی با اسلام حقیقی نداشتند و ارزشهایشان از ارزشهای عصر پیامبر (ص) دور شده بود و به همان تعصبات جاهلی برگشته بودند.
در این ایام مطالعه این کتاب ارزشمند تحلیلی تاریخی میتواند بخش زیادی از سؤالهای ما را پاسخ دهد.
- نویسنده :
- منبع :
https://19dey.com/news/62456