اربعین، سرمایه‌ای تمام ناشدنی

اربعین ظرفیت بی‌پایانی هست که می‌بایستی آن را شناخته و از آن بهره برد. مسلمانان، علی الخصوص شیعیان می‌توانند با تمسک به چنین سرمایه‌ای تمام ناشدنی، عقلانیت را نهادینه کرده و جهالت را بزدایند. چنانکه حضرت صادق علیه السلام این حقیقت را، در زیارت اربعین، بدین صورت بیان نموده‌اند: «... وَ بَذَلَ مُهجَته فِیکَ لِیستَنقِذَ عِبادکَ مِنَ الجهالَة وَ حیرةِ الضَلالة...و خون پاکش را در راه تو به خاک ریخت تا بندگانت را از جهالت و حسرت و گمراهی نجات دهد...» (قمی، ترجمه الهی قمشه ای، 1389: 916). 

حرکت میلیونی علاقمندان در اربعین به سمت عراق و به جهت زیارت حضرت ابا عبد الله علیه السلام در امنیت و آرامش و همراه با محبّت و ارادت میزبانان به زائران، الگویی از زندگی صلح جویانه و وحدت گرایانه است که تلاش صادقانه و خلاقیّت هنرمندانه می‌تواند رسانههای دنیا را مجذوب آن نموده و موجب انعکاس مطلوبش میان جهانیان گردد، نیز زمینه‌های رشد و آبادانی را در بین مسلمانان فراهم نماید و ریشه‌های فقر و عقب ماندگی را بخشکاند. البته عملکرد حقیقت جویانه و عدالت مدارانه حکمرانان در جوامع مسلمین علی الخصوص جمهوری اسلامی ایران تاثیر گذارترین شیوه در این جهت خواهد بود. چنان که شهید مطهری در بیان ارزشمندی حقیقت مداری می‌فرمایند: «مسیر تشیع همانند روح آن، تشخیص حقیقت و تعقیب آن است»(جاذبه و دافعه علی علیه السلام، ص 121).

همچنین امام خمینی(ره) در دیدار روحانیون پاوه با تأکید بر توجه شأن نسبت به تمامی ایرانیان و رعایت عدالت در بین آن‌ها می‌فرمایند: «سلام مرا به همۀ رفقای خودتان و به همۀ علمای آنجا و به همۀ طبقات آنجا برسانید و اطمینان بدهید که ما در فکر همه هستیم و اسلام برای همه است؛ و ما همه در تحت لوای اسلام ان شاء الله امیدوارم با رفاه و امنیّت زندگی کنیم» (صحیفه امام، ج9، ص439). نیز در دیدار با روحانیون کردستان در  12 تیر 1358 و در معرفی ویژگی های زندگی تحت لوای اسلام به تأمین رفاه، سلامتی و سعادت طبقات ملت پرداخته و می‌فرمایند: «من امیدوارم همۀ طبقات این ملت در تحت لوای اسلام با رفاه، با سلامت، با سعادت، همه با سعادت باشند. اگر اسلام بیاید، در اسلام این حرفها نیست که این سفید است و آن سیاه و این کُرد است و آن لر است، آن روحانی است و آن چی؛ تقوا میزان است. 

اسلام اگر آمد، انسان باید فقط از خودش بترسد؛ نه از حکومت می ترسد؛ نه از ارتش اسلامی کسی می ترسد؛ نه از ژاندارمری اش می‌ترسد؛ نه از پاسبانش می‌ترسد؛ نه از پاسدارش می‌ترسد. هر کسی باید از خودش بترسد که اعمالش مبادا بد باشد. و من امیدوارم که اسلام به آنطوری که ما می خواهیم، به آنطوری که خدای تبارک و تعالی می‌خواهد، در ایران پیاده بشود، و همۀ اقشار، بدون اینکه فرقی باشد ما بین مرزنشین و ما بین مرکز نشین، بین فارس و ترک، بین عرب و عجم، بین کُرد و غیر کُرد. هیچ فرقی در اسلام نیست، و همه به حقوق خودشان می رسند»(همان، ج8، ص 373). 

همچنین ایشان در جمع نمایندگان روحانی کُرد در 1 اردیبهشت 1358 نسبت به تامین رفاه در بین جامعه می فرمایند: «وقتی که دولت اسلامی ان شاءالله استقرار پیدا بکند، ان شاءالله همۀ ما، همۀ شما در رفاه هستیم»(ج7، ص 79). امام خمینی ره در 26 تیر 1358 و در جمع اعضای انجمن اسامی بهداری و بهزیستی و در تحسین حکمرانی عادلانه و رهاوردهای آن می فرمایند: «چنانچه سران قوم، آنهایی که کشور را اداره می کنند، تزکیه شده بودند، نفسشان تزکیه شده بود، تربیت شده بود، این گرفتاریها برای ملت ما پیش نمی‌آمد....

آن کسی که به یک ملتی سلطه دارد، به یک ملتی حکومت دارد، این چنانچه عدالت پرور باشد، دستگاه او عدالت پرور خواهد شد؛ قشرهایی که به او مرتبط هستند قهراً به عدالت گرایش پیدا می کنند؛ تمام اداراتی که تابع آن مملکت است، تابع آن حکومت است، خواه و ناخواه به عدالت گرایش پیدا می کند. عدالت گسترده می شود. در صورتی که یک نفر که به مردم حکومت می کند مزکّی باشد و تزکیه شده باشد. اگر همۀ ملت تزکیه بشوند، همین دنیا بهشت آنهاست؛ تمام گرفتاریها از بین می رود»(همان، ج9، صص 135 – 134).