19 دی: همزمان با دعوت الهی و آغاز ماه رمضان، زنان و مردان مسلمان ایرانی همچون دیگر مسلمانان سراسر جهان پای سفره الهی می‌نشینند تا یک بار دیگر بزرگی را ببینند و یاد بگیرند.
صدای منادی می‌آید «لا إله إلا هُوَ الرَّحمنُ الرَّحیمُ المَلِکُ القُدّوسُ السَّلامُ المُؤمنُ المُهَیمِنُ العَزیزُ الجَبّارُه»، مؤمنان با شنیدن این اسماء الهی دفترچه‌های روزمره را جمع می‌کنند. به سوی صدا رو برمی‌گردانند و زیر لب تکرار می‌کنند «اَلمُتَکَبِّرُ الخاِلقُ البارِئُ المُصوِّرُ الغَفّارُ القَهّار الوَهّاب الرَّزاقُ الفتاحُ العَلیم».

صدا ناگهان بلندتر و خوش‌تر می‌شود، گویی جمعیتی عظیم را با خود همراه کرده است، یک ملودی آسمانی! یک کنسرت زنده با نام‌های الهی! میلیون‌ها نفر از اعماق وجودشان فریاد می‌زنند «اَللَّطیفُ الخَبیر، اَلحَلیمُ العَظیم، اَلغَفورُ الشَّکورُ العَلیُّ الکَبیرِ الحَفیظِ المُقیت».

ندای رمضان بلند شده است! باز هم زیباترین آواها! خدای همه زیبایی‌ها! خدای کهکهشان‌ها و آسمان‌ها! خدای اغنیا و فقرا! خدای هر آنچه در اعماق زمین و اقیانوس است! خدای هر آنچه در دل‌ها می‌گذرد! سفره‌اش را یک‌بار دیگر پهن کرد! و چه زیبا سفره‌ای! با محترمانه‌ترین دعوت! با شیرین‌ترین پذیرایی! با گسترده‌ترین برکت‌ها! سفره‌ای که بالا و پایین ندارد! سفره‌ای که رو و پشت ندارد!
سفره‌ای چنان یکدست که هرکس می‌تواند و می‌خواهد و هرکس که نتواند و باز بخواهد در کنارش می‌نشیند!

آری رمضان رسید! در گرمای خرداد و در روزهای بلند؛ اما کیست که نداند سختی گرسنگی و تشنگی چگونه با حلاوت بندگی قابل تحمل است؟ چه کسی که تجربه کرده باشد و دیگر دلش نخواهد تجربه کند؟

مگر کم‌اند کسانی که دلشان با رمضان و روزه است و بدنشان تحمل ندارد و در حسرت یک ساعت روزه‌داری هستند؟ کمی اطرافمان را نگاه کنیم! نه نگاهی همچون همیشه! نگاهی از سر روزه‌داری! نه از سر گرسنگی و تشنگی!

روزه‌دار نگاهش را شسته است! با شفاف‌ترین آب‌ها! با پاکیزه‌ترین دل‌ها! روزه‌دار در نگاهش کسی را کم‌وبیش نمی‌بیند! روزه‌دار قبل از چهره‌ها، دل‌ها را می‌بیند، خلق و خوی‌ها را فهم می‌کند، هر آنچه خوبی است از دیگران می‌گیرد و هر آنچه بدی است با بدی‌های درونی خویش یکجا کرده و دورشان می‌کند.


روزه‌دار تمرین می‌کند. تمرین بندگی! نه از آن بندگی‌های زمینی! بندگی که همراه است با بهترین‌ها: بهترین اخلاق، بهترین کار، بهترین راه، بهترین نگاه، بهترین خرج، بهترین دخل، بهترین لبخند، بهترین گریه، بهترین درد، بهترین بهره!

روزه‌داری که همراه با هم کیشانش بندگی می‌خواهد در غروب آخرین ماه شعبان بلند و رسا و شیرین و زیبا فریاد می‌زند «اَلحَسیبُ الجَلیلُ الکُریمُ الَّرقیبُ المُجیبُ الواسِعُ الحَکیمُ الوَدودُ المَجیدُ الباعِثُ الشَّهید.»

کم کردن دلبستگی‌های دنیایی در ماه مبارک رمضان

آیت الله علی اکبر مسعودی خمینی به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان اظهار کرده است: خدایی داریم که خالق انسان است و کمالات ذاتی را دارد و نسبت به بشر مهربان است و اگر به این مهم باور کنیم که خداوند این‌چنین است باید در تمام تکالیف الهی با دل و جان کار کنیم.

وی با بیان اینکه یکی از نعمات خداوند برما این است که ما را به بندگی پذیرفته است، ادامه داد: ما شیعیان که ادعا داریم دنباله رو مکتب حضرت علی(ع) هستیم باید روزه بگیریم و تکالیف خدا را کمرنگ نکنیم؛ و اگر این چنین فکر کنیم که خدا با توفیق روزه داری ما را مورد رحمت قرار داده است با جان و دل روزه می‌گیریم و سختی و گرما بر ما آسان می‌شود.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان اینکه ماه مبارک رمضان فرصت بسیار خوبی برای خودسازی است، افزود: انسان در ماه مبارک رمضان می‌تواند وابستگی‌ها و دلبستگی‌هایی که انسان را به خود مشغول کرده کم کند و یا از بین ببرد.

آیت الله مسعودی خمینی با اشاره به اینکه در ماه مبارک رمضان با کاستن از دلبستگی‌های دنیایی به خدا نزدیک‌تر می‌شویم، عنوان کرد: ماه رمضان عبادات فراوانی دارد که در صورت آشنایی و عمل به آنها، خدای متعال نورانیت خوبی را به انسان می‌دهد.


  • نویسنده :
  • منبع : مهر