19 دی: نیمه رمضان هنگامه شور و شادی برای شیعیان تشنه کرامت است؛ روزی که کریم آل رسول(ص) پا بر زمین می‌گذارد و نور کرامتش را در سراسر گیتی می‌گستراند.
کوچه پس کوچه‌های مدینه در انتظار هستند؛ انتظاری شیرین، خانه گرم علی ابن ابیطالب(ع) بیتابی قدم‌های مولا را برای رسیدن به گهواره سرمایه زندگی‌اش به چشم می‌بیند.
فاطمه زهرا(ع) با قلبی وسیع و امیدوار در انتظار طفلش است؛ اما امشب رسول الله(ص) را شاید بتوان میزبان اصلی جشن دانست؛ هرچند حضرت در شب میلاد سبط اکبرشان در سفر بودند اما پس از بازگشت و شنیدن خبر تولد، چنان غرق در شادی شدند که از داماد خود پرسیدند: «آیا او را نام‌گذاری کرده‌ای؟»، حضرت علی(ع) عرض کردند: «من در نام‌گذاری این نوزاد بر شما پیشی نمی‌گیرم». رسول خدا(ص) فرمودند: «من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی‌جویم».
در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: «خداوند تو را فرمان داده که نام پسر هارون، «شبر» را بر او بگذاری». حضرت فرمود: «زبان من عربی است». جبرئیل عرض کرد: نامش را «حسن» بگذار و پیامبر اکرم(ص) او را «حسن» نامید.
این چنین شد که قریب به ۷ سال ابتدایی زندگی کریم اهل بیت(ع) در کنار زیباترین و مقدس‌ترین وجود هستی یعنی رسول الله(ص) گذشت. عشق و علاقه‌ای دو طرفه که در وصف آن به نقل از پیامبر خوبی‌ها آمده است: به راستی که او (حسن) گل خوش بوی من در دنیاست و به راستی که این پسر من سیّد و آقاست.
حال وجودی که برای حرمت و منجی هستی اینگونه ارزشمند است، چگونه نتواند کرامت پیروانش را در دست داشته باشد؟ چگونه نتواند گره‌های بزرگ را به واسطه خود در محضرالهی باز کند؟ مگر می‌شود باور داشت که برکت سفره امام دوم شیعیان نشأت گرفته از سفره پیامبر(ص) و خان رحمتش نباشد؟
سخاوت و کرامت امام حسن(ع) میان مردم مشهود بود
آیت الله محسن فقیهی، عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در این زمینه با بیان این که امام حسن مجتبی(ع) به کریم اهل بیت(ع) معروف شدند، اظهار داشت: همان گونه که در روایات ما وارد شده امام حسن مجتبی(ع) از نظر سخاوت، فروتنی و تواضع زبانزد بودند و به گونه‌ای که هرکسی که در شهر وارد می‌شد و غریب بود به منزل ایشان می‌آمد و از وی پذیرایی می‌شد و خواسته‌های وی توسط امام حسن(ع) برطرف می‌شد.
وی با اشاره به اینکه امام حسن مجتبی(ع) اسوه ایثار و کرامت بود، گفت: امام حسن(ع) مشاهده کردند که عده‌ای از مردم مشغول خوردن نان خشک هستند و به ایشان نیز تعارف کردند و حضرت همراه آنها نان خشک را میل کردند و سپس آن افراد را به منزل خویش دعوت کردند و آنان هم به منزل امام حسن(ع) رفتند و مورد پذیرایی قرار گرفتند.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان این که امام حسن مجتبی(ع) همواره به فقرا و نیازمندان کمک می‌کردند، بیان کرد: سخاوت و کریم بودن امام حسن(ع) در بین مردم مشهود بود به گونه‌ای که تمام ثروت خود را دو مرحله و در برخی از روایات آمده که در سه مرحله بین فقرا تقسیم کردند.
استاد حوزه علمیه با تأکید بر الگوگیری از سخاوت و تواضع امام حسن مجتبی(ع)، عنوان کرد: تواضع و فروتنی دومین امام همام باید در جامعه ما الگو باشد و مسلمانان در این زمینه از ایشان پیروی کنند.
آیت الله فقیهی تصریح کرد: سخاوت باید همراه با تواضع باشد و سعی شود تا هیچ‌گونه تکبری در آن نباشد، ضمن این که در این ماه با برکت اطعام دادن و کمک به فقرا یکی از وظایفی است که باید نسبت به آن اهتمام داشته باشیم.
وی با بیان این که سخاوتی ارزشمند است که همراه با فروتنی باشد، تصریح کرد: هنگامی که شخصی به امام حسن(ع) مراجعه می‌کرد حضرت دو برابر نیاز آن شخص به وی کمک می‌کردند که این موضوع باید برای افراد ثروتمند الگو باشد و کسانی که توانایی مالی دارند ضمن کمک به فقرا و مستمندان سخاوت داشته باشند و سپس در کمال فروتنی کار خیر را انجام دهند و تنها هدف شان از کمک به فقرا کسب رضایت الهی باشد.
اوضاع سیاسی و حکومتی زمان امام حسن مجتبی(ع)
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به اوضاع سیاسی زمان امام حسن مجتبی(ع) اظهار داشت: امام حسن مجتبی(ع) در دورانی زندگی می‌کردند که اوضاع سیاسی آن زمان اقتضا می‌کرد که صلح را بپذیرد، معاویه شخصی بود که ظواهر اسلام را تا حدودی حفظ می‌کرد و در صلح نامه‌ای که معاویه به امام حسن مجتبی(ع) داد به ایشان فرمود هرچه شما در این نامه بنویسید من قبول دارم.
وی با بیان این که مواردی که در صلح نامه توسط امام حسن مجتبی(ع) قید شد به نفع مسلمانان بود، بیان کرد: یکی از مواردی که امام حسن(ع) در صلح نامه آوردند این بود که پس از معاویه حکومت در اختیار امام حسن(ع) باشد و پس از ایشان نیز حکومت به امام حسین(ع) سپرده شود.
آیت الله فقیهی عنوان کرد: امام حسن مجتبی(ع) به مردم گفتند که آیا حاضر هستید با معاویه جنگ کنید اما مردم این موضوع را نپذیرفتند چون زندگی و بقای خود را ترجیح دادند، امام حسن(ع) با مردمی مواجه بود که حاضر به جانفشانی نبودند بنابراین تصمیم گرفتند که صلح را بپذیرد.
وی با بیان حدیثی از اهل بیت(ع) تصریح کرد: امام حسن(ع) و امام حسین(ع) دو امامی هستند که اگر قیام کنند و حتی قیام هم نکنند از نظر مقام امامت تفاوتی ندارند، امام حسن(ع) با توجه به شرایط زمانی خویش صلح را پذیرفتند اما امام حسین(ع) قیام کردند و این دو امام معصوم(ع) تنها به وظیفه شرعی خویش عمل کردند.
فاطمه زهرا(ع) با قلبی وسیع و امیدوار در انتظار طفلش است؛ اما امشب رسول الله(ص) را شاید بتوان میزبان اصلی جشن دانست؛ هرچند حضرت در شب میلاد سبط اکبرشان در سفر بودند اما پس از بازگشت و شنیدن خبر تولد، چنان غرق در شادی شدند که از داماد خود پرسیدند: «آیا او را نام‌گذاری کرده‌ای؟»، حضرت علی(ع) عرض کردند: «من در نام‌گذاری این نوزاد بر شما پیشی نمی‌گیرم». رسول خدا(ص) فرمودند: «من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی‌جویم».
در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: «خداوند تو را فرمان داده که نام پسر هارون، «شبر» را بر او بگذاری». حضرت فرمود: «زبان من عربی است». جبرئیل عرض کرد: نامش را «حسن» بگذار و پیامبر اکرم(ص) او را «حسن» نامید.
این چنین شد که قریب به ۷ سال ابتدایی زندگی کریم اهل بیت(ع) در کنار زیباترین و مقدس‌ترین وجود هستی یعنی رسول الله(ص) گذشت. عشق و علاقه‌ای دو طرفه که در وصف آن به نقل از پیامبر خوبی‌ها آمده است: به راستی که او (حسن) گل خوش بوی من در دنیاست و به راستی که این پسر من سیّد و آقاست.
حال وجودی که برای حرمت و منجی هستی اینگونه ارزشمند است، چگونه نتواند کرامت پیروانش را در دست داشته باشد؟ چگونه نتواند گره‌های بزرگ را به واسطه خود در محضرالهی باز کند؟ مگر می‌شود باور داشت که برکت سفره امام دوم شیعیان نشأت گرفته از سفره پیامبر(ص) و خان رحمتش نباشد؟
سخاوت و کرامت امام حسن(ع) میان مردم مشهود بود
آیت الله محسن فقیهی، عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در این زمینه با بیان این که امام حسن مجتبی(ع) به کریم اهل بیت(ع) معروف شدند، اظهار داشت: همان گونه که در روایات ما وارد شده امام حسن مجتبی(ع) از نظر سخاوت، فروتنی و تواضع زبانزد بودند و به گونه‌ای که هرکسی که در شهر وارد می‌شد و غریب بود به منزل ایشان می‌آمد و از وی پذیرایی می‌شد و خواسته‌های وی توسط امام حسن(ع) برطرف می‌شد.
وی با اشاره به اینکه امام حسن مجتبی(ع) اسوه ایثار و کرامت بود، گفت: امام حسن(ع) مشاهده کردند که عده‌ای از مردم مشغول خوردن نان خشک هستند و به ایشان نیز تعارف کردند و حضرت همراه آنها نان خشک را میل کردند و سپس آن افراد را به منزل خویش دعوت کردند و آنان هم به منزل امام حسن(ع) رفتند و مورد پذیرایی قرار گرفتند.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان این که امام حسن مجتبی(ع) همواره به فقرا و نیازمندان کمک می‌کردند، بیان کرد: سخاوت و کریم بودن امام حسن(ع) در بین مردم مشهود بود به گونه‌ای که تمام ثروت خود را دو مرحله و در برخی از روایات آمده که در سه مرحله بین فقرا تقسیم کردند.
استاد حوزه علمیه با تأکید بر الگوگیری از سخاوت و تواضع امام حسن مجتبی(ع)، عنوان کرد: تواضع و فروتنی دومین امام همام باید در جامعه ما الگو باشد و مسلمانان در این زمینه از ایشان پیروی کنند.
آیت الله فقیهی تصریح کرد: سخاوت باید همراه با تواضع باشد و سعی شود تا هیچ‌گونه تکبری در آن نباشد، ضمن این که در این ماه با برکت اطعام دادن و کمک به فقرا یکی از وظایفی است که باید نسبت به آن اهتمام داشته باشیم.
وی با بیان این که سخاوتی ارزشمند است که همراه با فروتنی باشد، تصریح کرد: هنگامی که شخصی به امام حسن(ع) مراجعه می‌کرد حضرت دو برابر نیاز آن شخص به وی کمک می‌کردند که این موضوع باید برای افراد ثروتمند الگو باشد و کسانی که توانایی مالی دارند ضمن کمک به فقرا و مستمندان سخاوت داشته باشند و سپس در کمال فروتنی کار خیر را انجام دهند و تنها هدف شان از کمک به فقرا کسب رضایت الهی باشد.
اوضاع سیاسی و حکومتی زمان امام حسن مجتبی(ع)
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به اوضاع سیاسی زمان امام حسن مجتبی(ع) اظهار داشت: امام حسن مجتبی(ع) در دورانی زندگی می‌کردند که اوضاع سیاسی آن زمان اقتضا می‌کرد که صلح را بپذیرد، معاویه شخصی بود که ظواهر اسلام را تا حدودی حفظ می‌کرد و در صلح نامه‌ای که معاویه به امام حسن مجتبی(ع) داد به ایشان فرمود هرچه شما در این نامه بنویسید من قبول دارم.
وی با بیان این که مواردی که در صلح نامه توسط امام حسن مجتبی(ع) قید شد به نفع مسلمانان بود، بیان کرد: یکی از مواردی که امام حسن(ع) در صلح نامه آوردند این بود که پس از معاویه حکومت در اختیار امام حسن(ع) باشد و پس از ایشان نیز حکومت به امام حسین(ع) سپرده شود.
آیت الله فقیهی عنوان کرد: امام حسن مجتبی(ع) به مردم گفتند که آیا حاضر هستید با معاویه جنگ کنید اما مردم این موضوع را نپذیرفتند چون زندگی و بقای خود را ترجیح دادند، امام حسن(ع) با مردمی مواجه بود که حاضر به جانفشانی نبودند بنابراین تصمیم گرفتند که صلح را بپذیرد.
وی با بیان حدیثی از اهل بیت(ع) تصریح کرد: امام حسن(ع) و امام حسین(ع) دو امامی هستند که اگر قیام کنند و حتی قیام هم نکنند از نظر مقام امامت تفاوتی ندارند، امام حسن(ع) با توجه به شرایط زمانی خویش صلح را پذیرفتند اما امام حسین(ع) قیام کردند و این دو امام معصوم(ع) تنها به وظیفه شرعی خویش عمل کردند.
- نویسنده :
- منبع : مهر
https://19dey.com/news/18911
