باز هم قهرمانی سرخ ها؛ این‌بار با آقای گل محمدی

"یحیی گل محمدی" بعد از پروین، دایی، درخشان و دنیزلی، پنجمین مربی است که نیمکت پرسپولیس را دوباره تجربه می کند و تنها کسی است که پرسپولیس را در میانه فصل تحویل گرفته و قهرمان کرده است.
او پس از پروین، بیوک وطنخواه (جوان ترین مربی تاریخ سرخ ها با ۳۳ سال سن) و قطبی، چهارمین ایرانی است که پرسپولیس را قهرمان لیگ می کند. (دایی و پرویز دهداری هم در جام حذفی و انتخابی آسیا (۱۳۴۷) سرخ ها را قهرمان کرده اند)

"یحیی" اگر جام حذفی را هم ببرد، تاریخ سازی می کند و آن وقت دهه نود بهترین ۱۰ سال تاریخ پرسپولیسی می شود که در دهه ۷۰، شش قهرمانی کسب کرده است.

رفت و برگشت یحیی در زمین و نیمکت

پسر نجیب پرسپولیس بعد از بازی در تراکتور و درخشش در پورای منحل شده پایتخت، ۷۴ تا ۷۸ به پرسپولیس آمد، ۱۰۳ بازی برای این تیم انجام داد تا اینکه آن تب مالت معروف گرفت، بیماری را شکست داد اما پروین او را - با بی مهری - کنار گذاشت، بدون اعتراض به فولاد رفت، تلاش کرد، درخشید، به ترکیب ثابت تیم ملی رسید و باز پروین او را بعد از سه سال به خانه برگرداند.

نیم فصل دوازدهم لیگ برتر هم که تیم رده دوازدهمی مانوئل ژوزه پرتغالی را تحویل گرفت، وقتی اشک مهدوی کیا را در آخرین نود ۹۱ دید، گفت از این تیم می رود، چون فوتبال همه چیز نیست، هر چند فردوسی پور این تصمیم را احساسی و فیلم هندی خواند و رویانیان استعفایش را نپذیرفت، اما خرداد ۹۲ که تماشاگران بدون توجه به رساندن تیم به رده هفتم و تنها دو شکست او در ۲۲ بازی، پس از باخت در پنالتی های فینال حذفی؛ "حیا کن رها کن" گفتند؛ حیا کرد و بعد از حضوری ۱۵۰ روزه در این تیم رفت! (برانکو که از اواخر لیگ چهاردهم روی نیمکت پرسپولیس نشسته بود، و تیم پانزدهم را خودش بسته بود، در بازی پایانی این لیگ با وجود از دست دادن قهرمانی؛ ایستاده تشویق شد)

رفت و باز هم هیاهو نکرد و زمین و زمان را مقصر ندانست، با نفت تهران پرسپولیس دایی را شکست داد، با ذوب آهن در جام حذفی دبل کرد، مشهدی ها را اولین بار آسیایی کرد و با تیکی تاکای ایرانی اش هم کاندیدای سرمربیگری تیم ملی و جانشینی کارلوس کی روش شد، هم گزینه اول داخلی سرخ ها برای رویای ساخت پوکر قهرمانی.

بازگشت قهرمانانه

اگر برانکو روزی از ایران رفت و ۹ سال بعد - ۲۰۱۵ - پخته تر بازگشت و اینبار محبوب و ماندگار رفت؛ یحیی هم بعد از هفت سال پخته تر به خانه برگشت، او بهتر از هر کسی می دانست تحویل گرفتن تیمی که سه فصل و نیم با قهرمانی خو گرفته، و در نیمه نهایی جام حذفی و بازی های آسیایی قرار دارد به چه معناست.
بعد از پنج سال حضور خارجی های موفق و بهترین شروع و نتایج پرسپولیس، با جسارت و نجابت خاص خودش؛ روی نیمکت نشست و با شش پیروزی و یک تساوی در ۷ بازی اول که بیشتر آن با مدعیان قهرمانی و کسب سهمیه بود، بالاتر از کالدرون و برانکو، بهترین شروع مربیان تاریخ این تیم را رقم زد تا قرمزها به بلندپروازی های آینده چشم بدوزند.

پرسپولیس یحیی تاکنون در ۱۱ بازی لیگ؛ ۱۰ پیروزی و یک تساوی داشته، نباخته، هفت کلین شیت کرده و تنها پنج گل خورده، در حالی که کالدرون در ۱۵ بازی نیم فصل ۱۰ برد و ۴ شکست داشت و استراماچونی هم ۴ شکست و تنها ۷ برد در ۱۳ بازی تیمش کسب کرده بود.

حالا نوبت رکوردهاست

با شکست طلسم نفت مسجد سلیمان و کسب رکوردهایی چون سریع ترین قهرمانی (چهار هفته به پایان)، بیشترین قهرمانی لیگ برتر (شش جام)، اولین پوکر تاریخ لیگ ایران، بیشترین برد در لیگ(تاکنون ۲۰)، عبور از هزار امتیاز در مجموع لیگ کشور، بیشترین برد متوالی خارج از خانه (۱۰ برد، سپاهان و تراکتور و استقلال با ۵ برد پیشتاز بودند)؛ پرسپولیسی ها چشمشان به دستیابی یا شکست رکوردهای دیگر لیگ است:

دبل قهرمانی (همچون پروین و برانکو)، بیشترین امتیاز، بیشترین اختلاف، بیشترین گل و بهترین خط دفاع.

شاید عادل می دانست این پسر نجیب بدون لیدر و رسانه و بادیگارد قرار است روزی در فوتبال ایران آقایی کند که در آن بازی معروف ۲۰۰۴ گفت: "چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی؟"

باید دید در روزهای مانده از لیگ نوزدهم و فصل بعد "چه میکنه این یحیی؟"