دارو و رنج مضاعف

یادداشت پایگاه خبری ۱۹ دی آنلاین با عنوان «دارو و رنج مضاعف» به قلم رضا صدرایی بدین شرح است:

افزایش قیمت دارو و کمبود آن، در حال تبدیل شدن به یک بحران جدی است. قیمت دارو به‌ویژه قیمت داروی بیماری‌های خاص، طی چند وقت اخیر، چند برابر شده است. دولت به صورت رسمی اعلام کرده که حدود 300 قلم دارو کم داریم که بخش‌های غیردولتی این آمار را 600 قلم اعلام می‌کنند.
بحث دارو دیگر گوشت و مرغ نیست که کارشناسی در صدا و سیما بگوید: «نخورید»! دارو با سلامت و جان انسان سروکار دارد و داشتنش یکی از ضرورت‌هایی است که با نداشتنش بسیاری از عزیزانمان از دست می‌روند.
هرچند «عمر دست خداست». این سخن ابراهیم رئیسی در جمع بیماران خاص بود؛ شکی نیست که عمر دست خداست اما به نظر می‌رسد آقای رئیس جمهور و نزدیکانشان، داروخانه‌ها را برای یافتن داروی مورد نیاز جستجو نکرده‌اند. رنج و درد بیماری یک سوی ماجراست اما پیدا نکردن یا صرف نظر کردن از دارو به خاطر گرانی، رنج مضاعفی است
رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران اذعان کرد داروهای آسیب‌دیدگان جنگ ایران و عراق در داخل کشور وجود ندارد و این بنیاد مجبور شده است بخشی از داروها را «چمدانی» وارد کند.
امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی روز دوشنبه ۹ بهمن به خبرگزاری ایلنا درباره مشکل خانواده‌های این افراد برای تهیه دارو گفت: «مسئله ما مسئله تأمین مالی نیست؛ مسئله وجود آن دارو‌ها در بازار است. امسال هم مسئله تأمین مالی نداشتیم، یعنی مشکل پول نبود، مشکل این بود که دارو نبود. این را دیگر باید بازار دارو تأمین کند.
کمبود دارو در ایران از آن دست مناقشاتی است که دولت زیر بار آن نمی‌رود. یا آن را محدود به چند قلم داروی خاص می‌داند. در همین حال برخی از صاحبان صنایع دارویی و نمایندگان مجلس می‌گویند. این کمبود به ۲۰۰ قلم تا ۳۰۰ قلم دارو می‌رسد.
در بحران دارو دولت برای حل این مسأله، طرحی به نام طرح دارویار را آغاز کرد اما قسمت جالب ماجرا اینجاست که به یک سال نرسید، وزیر بهداشت اظهار کرده «مقصر شکست طرح دارویار من نیستم! در طرح دارویار، دولت ارز 4200 تومانی را حذف کرد و گفت در پایان زنجیره، یک پولی به عنوان یارانه، به شرکت‌های بیمه می‌دهم که آن‌ها بین داروخانه‌ها توزیع کنند، بدین ترتیب پولی از جیب مردم نمی‌رود، اما این اتفاق هم نیفتاد.